Razende reflecties
Ik wil ijs. Maar dan om op te schaatsen.
Ik moet nog kattenvoer halen, de lichtjes ophangen, kerstmenu bedenken, lege flessen wegbrengen, postzegels halen, kaartjes versturen, stofzuigen, collega bellen, tanken, kaartjes versturen, oh nee dat had ik al bedacht, de ballen van zolder halen, planten water geven, nieuwe piek kopen en..
Moed verloren is al verloren.
Hu?
Ik moet naar de kapper.
Ik ben te dik.
Ik wil vrij zijn.
Ik wil een partner.
Ik wil een kind/geen kind, een konijn.
Ik hou niet van mijn kind. Niet genoeg tenminste. Soms. Misschien te vaak.
Ik haat kerst.
Heb zin in kerstliedjes.
Zullen we dansen?
Ik red het niet.
Mijn vader kent mij niet meer.
Ik ben lelijk, echt.
Ik ben bang voor de toekomst.
Ik ben bang voor het verleden.
Ik blijf gewoon vliegen hoor.
Vlieg jij nog?
Erg he, die oorlog.
Ja, en het milieu.
Oh ja, het vuurwerkverhaal komt er natuurlijk ook weer aan.
Wil je echt niet dansen?
Ik voel me eenzaam.
Ik ben bang voor de liefde. De echte dan.
Weet je dat ik van je houd?
Wijlen mijn moeder zei het al: de wereld is ja hielemaol roazend word’n.
Dus stop even. Ga naar het stille midden van de gedachtenstorm.
Ga zitten. Sluit je ogen en luister. Wordt zacht, heb lief, fijne Kerst!
En dan door, stiller, zekerder, eenvoudiger en warmer.