Hoe jij je amygdalae voor de gek kunt houden en kan genieten van succes

Stel, je wilt de marathon lopen. Omdat je conditie achteruit holt en jij vooruit wilt en jij fitheid heel belangrijk vind.
Dat roept waarschijnlijk acuut allerlei angsten op : ‘ik kan het niet, ik durf het niet, ik wil het eigenlijk ook niet’. Niet omdat je de marathon niet zou kunnen lopen,
dat weet je niet, je hebt het namelijk nog nooit gedaan, maar omdat elke belangrijke/grote verandering angst of weerstand op roept. De alarmbel, of te wel je amydalae, gaat af.

Drie stel hersenen?

De amygdalae zijn twee heel nuttige amandelvormige neuronenkernen in je hoofd. Ze maken onderdeel uit van je zoogdierenbrein. Hoe je het ook went of keert, wij zijn óók zoogdieren en dát deel van ons brein is gericht op verbinding,  bevat onze emoties en beheert het vecht- en vluchtsysteem in ons.

Je hebt ook nog een reptielenbrein, het meest primitieve deel die ervoor zorgt dat je hart klopt en je ademt en wilt eten, zeg maar de survivelaar.  Veel later in de evolutie hebben wij ons mensenbrein ontwikkeld, het verstandige, rationele deel. Daar zetelt o.a. onze kunst en cultuur. De muziek, van blokfuit tot Bach. En niet te vergeten onze wetenschap, de hele ontwikkeling van gloeilamp tot de aan de maanlanding hebben we aan deze cortex te danken.

De boodschappendienst tussen die drie breinen gaat niet altijd van een leien dakje. Je mensenbrein vertelt je dat je vijf kilo wilt afvallen, je zoogdierenbrein en je reptielenbrein gaan onmiddellijk samenspannen zodat je alarmbel afgaat (hoezo geen eten?) en voor je het weet zit je op de bank te Netflixen met chips. En laat die marathon ook maar zitten. Je mensenbrein blokkeert als het ware. Dat komt omdat je doel te GROOT is.

Denk simpel, doe simpel

De kunst is om kleine gedachten te denken en simpele acties te doen.
In plaats van die marathon kan je ook beginnen met elke dag een half uur te wandelen. Of een kwartier. Of nog minder. Het gaat om het beginnen. Jouw amygdalae hebben niets in de gaten. Sterker nog, je brein vind het fijn om even buiten te zijn. Zeg dat je na een maand of drie begin te joggen. Paar minuutjes per keer, niks aan de hand. En dan plak je er iedere keer een paar minuten bij. En dan ook iets sneller. Ga je bij een hardloopclubje. Welnu, je snapt het principe. Zo heb ik ooit de FishPotatorun gedaan van Urk naar Emmeloord, 13 kilometer. Voor een echte marathonloper een lachertje maar mijn brein liep over van geluksstofjes. Breingein.

Omleidingsroutes: maak het klein

Om je eerste twee breinen, die van reptiel en dat zoogdier, een beetje koest te houden is het de kunst om een soort omleidingsroute te kiezen door jezelf eenvoudige vragen te stellen. Wil je een marathon lopen of wil je je vitaal voelen? Vijf kilo afvallen of goed en gezond eten? Een tweede Bach worden of genieten van muziek maken?
Welke éne stap kan je vandaag zetten om je doel te halen?

Vaak heeft het ook iets te maken met je waarden. Doelen zoals de marathon hoeven niet persé bij je waarde van ‘sportiviteit’ te passen.  Als je je waarden kent is het gemakkelijker om daar kleine, bij jou passende, doeletjes bij te kiezen.

Een ienieminiestap is ook een stap

Je vind bijvoorbeeld de waarde orde en netheid belangrijk, maar je huis is een puinhoop.
Een groot doel: hele huis aan kant. Je brein krijgt kortsluiting en je schuift de rotzooi nog eens verder onder het bed.
Klein doel: elke dag één la opruimen. Je traint je brein met kleine nieuwe gewoontes en voor je het weet vind je het leuk, want je werkt aan je waarde. Heb je zo je hele keuken ge-Mariekondoot..

Nog één: je wilt meer ontspannen maar bent steildruk.
Doel: elke dag half uur mediteren. Daar gaat je amygdala van aanslaan, je mensenbrein blijft maar boodschappen uitzenden dat je eerst nog die la moet opruimen.
En boodschappen doen. En je zus nog moet bellen.
Klein doel: elke dag 5 minuten stil zitten en ademen. En hé, voor je het weet zit je op yogales en vragen je hoofd en lichaam om rust en vertraging.

Nou jij! Wat voelt als groot en zwaar en kan kleiner en haalbaarder?

Kom je er niet helemaal uit?
Je kunt me bellen, kijken we samen waar je heen wilt en hoe ik je daarbij kan ondersteunen.

 

Een reis van duizend kilometer moet met de eerste stap beginnen.
– Lao Tse-